ΞΕΣΚΟΝΙΖΟΝΤΑΣ ΜΝΗΜΕΣ !!!
ΞΕΣΚΟΝΙΖΟΝΤΑΣ ΜΝΗΜΕΣ !!!
Η επίσημη ιστοσελίδα της Αγίας Μαρίνας και το Σωματείο Κέδρος, ακόμα μία φορά καταδικάζουν με τον πιο έντονο τρόπο την βάρβαρη Τούρκικη εισβολή του 1974 που είχε σαν τραγικό αποτέλεσμα να κτυπηθεί ανελέητα το χωριό μας στις 14 Αυγούστου 1974…
Ξεριζωμός, προσφυγιά, πόνος, οδύνη και ακόμη περιμένουμε την λύτρωση..
46 χρόνια μετά και ακόμα καρτερούμε.
Από τα πολλά άρθρα που γράψαμε για την μαύρη αυτή επέτειο και στα πλαίσια να… ξεσκονίσουμε μνήμες, επιλέξαμε να αναδημοσιεύσουμε το ρεπορτάζ του Ιουλίου 2013 όταν για πρώτη φορά αντίκρισαν οι εκατοντάδες Μαρινιώτες την θλιβερή καταστροφή του λατρεμένου χωριού μας…
Από τις φωτογραφίες που συνοδεύουν το ρεπορτάζ και που πάρθηκαν τους πρώτους χειμερινούς μήνες του 2011 ( ευχαριστούμε τον αποστολέα ) δεν διακρίνεται ο μιναρές-έκτρωμα που εμφανίστηκε από το πουθενά…! Άλλη μια πονεμένη ιστορία που δεν θα κάνουμε σήμερα αναφορά αλλά θα γίνει αυτό αργότερα…
Από τις συνεντεύξεις που ακολουθούν κρατάμε την πίστη και την ελπίδα των Μαρινιωτών πως ΝΑΙ μια μέρα αυτή η γη θα είναι και πάλι μόνιμα και νόμιμα δική μας. ΑΝΤΟΧΉ- ΥΠΟΜΟΝΗ- ΕΝΟΤΗΤΑ και ΑΓΑΠΗ μεταξύ μας χρειάζεται…
Γιαννάκης Λακκοτρύπης 13/08/2020
ΤΡΑΓΙΚΟ ! ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΑΜΕ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ…
``Φωτογραφίες σου θωρώ, μ` Άγια Μαρίνα δεν μπορώ,
τσε πιάννει με το κλάμαν,
Σαν να μου μπίξαν μασιερκάν, που της καρκιάς μου την μερκάν,
που είδα πώς σε κάμαν..
Γίνετε μαύρον το φλατζί, θωρώ ποδά θωρώ ποτζί,
τσε ζώννουμμε οι πόνοι,
Όπου τσιάν δώ αφού πονά, δεν βλέπω στράτες τσε στενά,
σαν τ`άξερα εγιώνι..
Θωρώ που ούλλες τες γωνιές, τσε δεν ιβρίσκω γειτονιές,
όπως τες αθθυμούμε..
Τσιαμέ που παίζαμε παλιά, μάππαν, λιγκρίν τσε ππιριλιά,
ερείπια θωρούμε..
Τες μελετώ προσεχτικά, μες την πλατεία ειδικά,
τσε νιώθω ένα δάκρυ,
Πού εκατάντησα λαλώ, που δυσκολεύκουμε τσε γιώ
να φκάλω μίαν άκρη..
Πνίξιμο νιώθω στον λαιμόν, μα τσέναν άγριον θυμόν
πείσμαν μα τσε γινάτιν,
Θα μελετώ ως το αμήν, να μην ξεχάσω σπιθαμήν
στράταν για μονοπάτιν…….``
Το πιο πάνω είναι απόσπασμα από το ποίημα του Γιαννάκη Λακκοτρύπη
`` Φωτογραφίες Αγίας Μαρίνας`` που γράφτηκε στις 22 Ιουλίου 2011
Την εικόνα και τα συναισθήματα που περιγράφει το ποίημα, την έζησαν εχθές εκατοντάδες Μαρινιώτες που είχαν την ευκαιρία να `` επισκεφθούν `` το ερειπωμένο χωριό τους, κάνοντας όμως αυτή τη φορά πέντε βήματα πιο πέρα προς την παλιά μας εκκλησία.
Μια πορεία γεμάτη συγκίνηση, νοσταλγία, απόγνωση, απορία και πόνο.
Μια πορεία πίσω από την Εικόνα της Μεγαλόχαρης Προστάτιδας μας που και η ίδια `` επισκεπτόταν `` το δικό της σπίτι, τις Εκκλησίες της, για πρώτη φορά μετά από 39 χρόνια.
Μια πορεία βασανιστική, συνοδευμένη με τεράστια θλίψη, υγρά από δάκρυα μάτια, γόνατα που έτρεμαν σαν να κρατούσαν πολλών τόνων βάρος και τέλος μια θλιβερή πορεία περίεργης αναζήτησης για το που πραγματικά ευρισκόμαστε οι περίπου 600 Μαρινιώτες….
Οδύνη και κλάμα από τους παλαιότερους…. Βουβαμάρα και θλιμμένη εξερεύνηση από τους νεότερους….
Δαχτυλόδειχναν οι παλαιότεροι… παρακολουθούσαν με σπινθηροβόλα μάτια γεμάτα αγωνιστικότητα και υποσχέσεις οι νεότεροι…
Η ιστοσελίδα μας βγάζει αυτούσια τα συναισθήματα των Μαρινιωτών παρουσιάζοντας προσωπικές δηλώσεις…
Αντώνης Χριστοφή ( Λέλλος ) ( Αιωνία του η μνήμη )… Τον συναντήσαμε καθισμένο στα σκαλοπάτια του σπιτιού του. Ήταν το μόνο σημάδι που απέμεινε από την κατοικία του. Κρατούσε με τα δύο χέρια το κεφάλι του και κοίταζε προς το έδαφος. Τα μάτια του θλιμμένα, πονεμένα και κλαμένα.. ``… Ευχαριστώ τον Θεό και την Αγία Μαρίνα που με καταξίωσαν μετά από 39 χρόνια να καθίσω στα σκαλιά του σπιτιού μου… Δεν υπάρχει σπίτι…Με πνίγει το παράπονο και νιώθω ένα απέραντο χάος και απόγνωση μέσα μου… Οι αναμνήσεις πολλές αλλά οι σημερινές θλίψεις περισσότερες… Η Αγία Μαρίνα να μας δίδει κουράγιο και αντοχές…Το μήνυμα μου προς τα παιδιά μου και στη νεολαία της Αγίας Μαρίνας είναι να συνεχίσουν να διεκδικούν με πάθος την γη μας….``
Αλέξανδρος Σκέντερ…Τον βρήκαμε σαν κατηφορίζαμε από την παλιά εκκλησία προς την νέα… `` Νιώθω πολύ παράξενα και εκπλήττομαι στο πώς έχει διαμορφωθεί μέσα από τα χαλάσματα ο χώρος του χωριού μας… Οι αποστάσεις είναι πολύ πιο κοντινές απ` ότι τις είχα στην φαντασία μου ! Είναι κρίμα, μεγάλο κρίμα για όσα είδαμε. Παίρνω πίσω μαζί μου πίκρα και απογοήτευση…όμως πρέπει να το παλέψουμε, να αντέξουμε για να επιστρέψουμε στο Χωριό μας…``
Ραχήλ Χταζιωσήφ ( Πρόεδρος γυναικείου σώματος Κέδρου Αγίας Μαρίνας ) … Την προσέξαμε να έχει πρωτίστως την έννοια της μάνας της. `` Ήταν μεγάλη η συγκίνηση μου που είδα την εικόνα της Αγίας Μαρίνας να επιστρέφει στο Χωριό μας.. Μεγαλύτερη συγκίνηση ένιωσα όταν πρόσεξα πως από την νέα εκκλησία προς την παλιά την μετέφεραν νέοι μας… Πραγματικά δεν μπορώ να εκφρασθώ για συναισθήματα… Οι νοσταλγικές αναμνήσεις των νεανικών μας χρόνων, τα μέρη που παίζαμε, τρέχαμε και φωνάζαμε με κάνουν να τα έχω χαμένα.. Από την άλλη βλέπουμε τους γέρους μας κλαμένους, την μάνα μου να παίρνει μια μυστηριώδη δύναμη και να κάνει με πολλή προσπάθεια την διαδρομή από την νέα εκκλησία στην παλιά… Πνίγομαι και δεν μπορώ πραγματικά να πω κάτι άλλο.. λυπάμαι…``
Αντώνης Τζιάνναρος… Τον εντοπίσαμε να προσπαθεί να εξηγήσει σε νεότερους κάποιες τοποθεσίες του χωριού…Ήταν ευδιάθετος… `` Το Χωριό μας είναι ένας Παράδεισος !!! έχει τώρα και δέντρα και πράσινο ( το είπε με πλατύ χαμόγελο).. Καταλαβαίνω την συγκίνηση και την θλίψη που νιώσαμε όλοι ιδιαίτερα εμείς που περπατήσαμε αυτά τα χώματα… Εγώ έζησα κάθε γωνιά τούντου χωρκού γιατί ήμουν ένας χορκοήρης !!! Δεν έμπαιννα έσσω τσε δεν άφηννα κακά που εν έκαμμα… Βλέπω με αισιοδοξία και θετικότητα τα πράγματα.. Θα επιστρέψουμε…``
Αντώνης Μελάς… Όσο και αν προσπαθήσαμε δεν μπορέσαμε να τον ψυχολογήσουμε… Μυστηριώδης και απλανές βλέμμα, έδιδε την αίσθηση ότι ήταν σε άλλο κόσμο…άλλους καιρούς… Στη ερώτηση μας για δήλωση μαςαπάντησε…`` Τι να πω πως έκλαψα ; Να πω πως δεν κατάλαβα που βρίσκομαι ; Να πω πως δεν κατάλαβα την Αγία Μαρίνα ; ( σε αυτό το σημείο ακολούθησε σιωπή ενώ ταμάτια του γέμιζαν δάκρυα.. Δεν του είπαμε τίποτε αφήνοντας τον να συνεχίσει μόνοςτου…και συνέχισε ).. Προσπαθώ να βρω κάποια σημεία για να προσανατολιστώ…Την πλατεία, την βρύση, ψάχνω σημάδια μέσα στη καταστροφή και την ερημιά…και δυσκολεύομαι να βρώ…Είμαι αιφνιδιασμένος και σιοκαρισμένος…Νιώθω να μην με σηκώνουν τα πόδια μου. Κοιτάζω τον ασπρόκρεμμο αλλά ακόμα κι αυτός είναι παράξενος…πιο χαμηλός.. Αν στην πρώτη μας επίσκεψη η θλίψη μου ήταν πες Α σήμερα είναι 15 Α… Νιώθω ένα τεράστιο κενό μέσα μου, το μυαλό μου δεν μπορεί να με καθοδηγήσει σωστά.. Οι αναμνήσεις με όσους και όσα έζησα σε αυτούς τους τόπους γίνονται ένα πελώριο παράπονο με αμέτρητα γιατί…
Καθόμουν έξω από την εκκλησία ( την παλια) όταν με πλησίασε ο Πάτερ Ιωσήφ Λακκοτρύπης και μου είπε…``εδώ που κάθεσαι καθόταν με την καρέκλα του ο μακαρίτης ο Αναστάσης ``. Ασυναίσθητα γύρισα προς την κατεύθυνση που ήταν το σπίτι του Αναστάση.. Σημάδι κανένα… Τι θέλετε λοιπόν να σας πω ; Τουλάχιστο κάποιο μήνυμα τουαπαντήσαμε…Δύναμη και Ελπίδα μας απάντησε και ενώ ο ίδιος ξαναγύρισε στο ταξίδι των αναμνήσεων του εμείς κρατήσαμε την τελευταία λέξη του…ΕΛΠΙΔΑ…
Τάσσος Αναστασίου ( Ττάνιου ) (Υποδεικνύοντας μας το δικό του μέρος, την δική του γη..μας είπε με αυτοπεποίθηση..) Αν πουν πως ευρέθην λύση τσαι θα έρτουμεν πίσω, εγιώ την επομένην, αν μέννεν τσαι την ίδιαν ώραν αρκέφκω χτίσμα..! Βρε εν έσιει καλλύττερον τόπον…τούντο αερούιν εν ζάχαρη..! Τα παιδιά σου ;τον ρωτήσαμε.. Τσαι τα παικιά μου μαζί μου μας απάντησεκαι συνέχισε την πορεία του…
Γιαννάκης Θανάση Εμμανουήλ… ``Αυτά που είδαμε μόνο θλίψη και αγωνία για το αύριο προκαλούν… Είναι καταπληκτικός αυτός ο τόπος γιατί πέραν από την ομορφιά του και το απίθανο κλίμα του είναι και ο μόνος σύνδεσμος μας με τις ρίζες μας…Θα είμαι πιστεύω από τους πρώτους που θα εγκατασταθώ εδώ σε περίπτωση ( και το ελπίζουμε ) επιστροφής στο χωριό μας…``
Φραγκίσκος Φράγκου… Περιφερόταν παντού.. Συνομιλούσε με πολλούς… Η έκφρασή του διαβαζόταν εύκολα… Τον πλησιάσαμε για να μας εκφράσει την δικιά του εμπειρία.. Μας απάντησε πως ήταν πολύ φορτισμένος εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή και πως θα μας έκανε τις δηλώσεις του την επόμενη.. Το έκανε…`` Ήταν πραγματικά τραγικό αυτό που ζήσαμε.. Το βράδυ δεν κατάφερα να κοιμηθώ…Για πρώτη φορά είδα σε τι κατάσταση πραγματικά ευρίσκεται το Χωριό μας ! Μια ισοπεδωμένη Αγία Μαρίνα… Μου προκάλεσε τραύμα και πόνο. Να ψάχνεις απεγνωσμένα να ζωντανέψεις τις αναμνήσεις στα μέρη που έζησαν οι δικοί σου, στα μέρη που μεγαλώσαμε στα μέρη που πρωτοπαίξαμε και να μην μπορείς γιατί όλα άλλαξαν τραγικά. ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΕ !
Όμως θα πρέπει να συνεχίσουμε, ίσως με μεγαλύτερο πάθος τώρα, τον αγώνα μας κι ας χτίσουμε επί ερειπίων. Ας μας τα ισοπέδωσαν κάποιοι… Ας μην μας προστάτεψαν κάποιοι άλλοι…Δεν μπορούν να εξαφανίσουν τα χώματα μας… Ας είμαστε εμείς ενωμένοι και μονιασμένοι, να έχουμε την δύναμη και το σθένος και αυτοί οι τόποι θα ξαναζωντανέψουν και πάλι γεμίζοντας με Μαρινιώτικη ζωή…``
Δρ. Ιωσήφ Χατζηχάννας… Διακριτή η λαχτάρα του, η ανησυχία του, η επεξεργασία του χώρου… Μας έδωσε την εντύπωση πως προσπαθούσε να λύσηκάποια περίπλοκη εξίσωση…
`` Μεγάλη η ικανοποίηση μου που πάτησα και μύρισα τα ιερά αυτά χώματα μας και ανάπνευσα τον δροσερό Μαρινιώτικον αέρα…
Παράλληλα αισθάνομαι απέραντη θλίψη γι αυτή την ολοκληρωτική καταστροφή που συναντήσαμε… Χάθηκαν τα πάντα… Χάθηκαν τα φτωχοκάλυβα μας που για μας άξιζαν παλάτια… Μαζί τους χάθηκε σήμερα ένα μεγάλο μέρος του εαυτού μου…Μετακινήθηκε το θεμέλιο της ψυχής μας…Μέσα από τα χαλάσματα και τα ερείπια σπαράζει η καρδιά μας…
Δεν είναι δυνατόν και δεν το πιστεύω να προσπαθώ να βρω σημάδια για να εντοπίσω που υπήρχαν δρόμοι, σπίτια, ανήφορα, βουνάρκα κ.λ.π.
Η έκφραση του γίνεται πιο σκυθρωπή σαν κοιτάζει προς το γήπεδο.. ένα βλέμμα χιλιάδων λέξεων χιλιάδων αναμνήσεων. Εκεί αγωνιζόταν ο πατέρας του…Εκεί πρόλαβε να αγωνιστεί για τον Κέδρο ο ίδιος.. Ακολουθήσαμε το βλέμμα του, δεν μπορούσαμε όμως να καταλάβουμε ακριβώς τι ζωντάνεψε μέσα του… Ότι όμως κι αν ήταν αυτό γύρισε προς εμάς πιο αποφασιστικός , πιο αγωνιστικός, πιο διεκδικητικός. Σαν κάτι του κέντρισε την ψυχή και τον ντόπαρε. Συνέχισε… Δεν γίνεται…Πρέπει οπωσδήποτε να γίνει κάτι…Να ξεκινήσει η αναστύλωση αρχίζοντας από τις Εκκλησίες μας… Πόσες αναμνήσεις ιδιαίτερα στην παλιά Εκκλησία που μωρά καθόμασταν στα σκαλοπάτια μπροστά στη Αγία Τράπεζα…Νιώθαμε μια ανεξήγητη ζεστασιά σαν να μας είχε η Αγία Μαρίνα στην αγκαλιά Της… Πρέπει λοιπόν να κινηθούμε γρήγορα για να μην χαθούν και τα τελευταία αχνάρια του χωριού μας… Μπορεί οι εκκλησίες μας να μην ήταν διακοσμημένες με πανάκριβες τοιχογραφίες, όμως ήταν και παραμένουν η Μαρωνίτηκη ταυτότητα μας… Η Αγία Μαρίνα είναι δική μας και δεν πρέπει με τίποτε να χαθεί…`` Με αυτά του τα λόγια ξανάκανε ένα μεγάλο κύκλο καλύπτοντας όλη την έκταση του χωριού σαν να έδιδε και σ `αυτή υπόσχεση πως μόνιμα θα επιστρέψουμε…
Τάκης Αγαπίου… Τον είδαμε να περιφέρεται σκυθρωπός και προβληματισμένος. Ποιος δεν ήταν εξάλλου…Τον πλησιάσαμε με τρόπο που να μην τον επαναφέρουμε απότομα από το δικό του ταξίδι αναμνήσεων…
`` Αυτή την φορά με ενόχλησε πάρα πολύ. Ξέρετε, τις προηγούμενες χρονιές και μέχρι την νέα εκκλησία και επειδή δεν βλέπαμε πιο μέσα το χωριό, στην δική μου φαντασία υπήρχε η Αγία Μαρίνα όπως την ζήσαμε και την ξέραμε… Μετά την λιτανεία προς την παλιά εκκλησία, έσβησαν σε χρόνο μηδέν όσα είχα στη φαντασία μου…Τίποτε δεν θυμίζει το χωριό μας…Τα πάντα αλλοιώθηκαν και καταστράφηκαν… Ευτυχώς που ακόμη στέκονται οι δύο εκκλησίες, ο Ασπρόκρεμμος και ο Κοκκινόκρεμμος για να λέμε πως εδώ είναι η Αγία Μαρίνα.
Είναι καταθλιπτικό και τραγικό… Εύχομαι να μην πούμε ποτέ πως κάποτε κάπου εδώ ήταν η Αγία Μαρίνα…Μόνο από σημάδια μπορούμε στο περίπου να υπολογίσουμε που ζούσαμε, που μεγαλώσαμε, που παίξαμε, που χτυπήσαμε, που διδαχτήκαμε… Εγώ βλέπω προς το μέρος του σπιτιού μου. Είναι μια παπουτσοσυτσιά εκεί…Πρέπει εκεί κοντά να ήταν το σπίτι μου… Φέρνει το χέρι του στο μέτωπο του προσπαθώντας να πνίξει την απογοήτευση του αλλά και να κρύψει το θολωμένα μάτια του…
Εμείς που ζήσαμε και ανδρωθήκαμε σε αυτόν τον τόπο, στην Αγία Μαρίνα ΔΕΝ πρέπει να κλείσουμε κανένα παράθυρο ελπίδας… Αισιοδοξούμε πως θα επιστρέψουμε και ας μένουμε σε αντίσκηνα… ``
Μαρή Πέτρου Χατζηφεσσά ( Χατζιωσήφ)… Οι κινήσεις της δύσκολες, τα σημάδια ταλαιπωριών της ζωής εμφανέστατα, το ηλιοκαμένο πρόσωπο της γυρνούσε προς κάθε κατεύθυνση… Αναζητούσε…έψαχνε…χανόταν στο απέραντο παρελθόν… Αυτές τις ηλικίες είναι πολύ δύσκολο να τις προσεγγίσεις.Γίνεται ακόμη πιο δύσκολο να βρεις ερωτήματα για να υποβάλεις… Τολμήσαμε να ρωτήσουμε τι είναι αυτό που έψαχνε τόσο επίμονα…
`` Να έβρω που εν τω σπίτι μου…Τσιαμέ που ανάγιωσα εφτά μωρά…Να δω αν στέκει το λακκούιν μου τσε η σκουρουμαθκιά μου…Αφήνει να τις ξεφύγει ένας βαρύς αναστεναγμός… Τα κουρασμένα υγρά μάτια της κοίταζαν με επιμονή, δίδοντας μας την εντύπωση πως ήθελαν να διαπεράσουν το κάθε εμπόδιο για να φτάσουν στο προορισμό που η ίδια ήθελε…Χωρίς να το θέλουμε κοιτάξαμε στην ίδια κατεύθυνση…Τίποτα…Γύρισε προς την παλιά εκκλησία.. `` Εδώ σε αυτήν την εκκλησιά παντρεύτηκα τσαι βάφτισα τα εφτά μωρά μου… Λίγες λέξεις, μια ολόκληρη ζωή, ένα εκατομμύριο αναμνήσεις..
Το βλέμμα της ακολούθως στράφηκε για να εντοπίσει την φραχτή και τα σπίτια του Παρτέλλα.. Δεν μπορέσαμε ποτέ να την καταλάβουμε ούτε να ξεκαθαρίσουμε την σκέψη της.. Ήταν σαν να ήθελε να περάσει αστραπιαία από το μυαλό της, δεκάδων χρόνων ζωής σε αυτά τα χώματα… Κοπάκια, Χωστές, Κουβάλημα πέτρων, Άσιερα, γάμους, κηδείες, γιορτές, παναύρκα, καφκάες…Σε αυτόν τον τόπο που τώρα δεν τον καταλάβαινε… Γιαυτό και έκλαιγε… Μας μίλησε τα πιο λίγα όμως διδαχτήκαμε τα πιο πολλά !!!
Αντώνης Ιωάννου Πουλλής… Τα είχε χαμένα… Το σπίτι του ( κοντά στον ανεμόμυλο ) ήταν σημείο αναφοράς… Μάταια το έψαχνε… Δεν μπορούσε εξάλλου από τον τόπο που μας ``επέτρεψαν`` να διακινηθούμε να είχε οπτική επαφή… Ευαίσθητος όμως όπως είναι, κατέρρεε στο γενικότερο θλιμμένο κλίμα των συγχωριανών του…Τι θα μας πεις τον ρωτήσαμε…
`` Κοιτάζω δεξιά και αριστερά και τα έχω χαμένα… Κάποιος που έζησε στο χωριό και το βλέπει σήμερα, σαν να είναι εκτός τόπου και χρόνου . Νιώθω παράξενα, αμήχανα και μαραζώνω… Καταντήσαμε να περνούμε που το δρόμο που χιλιοπερπατήσαμε και να ρωτούμε που ήταν το σπίτι του ενός και που ήταν το σπίτι του άλλου συγχωριανού μας.. Είναι μεγάλο το κακό.. πολύ παραπάνω από ότι υπολογίσαμε. Θέλω τα παικιά μου τσε τα εγγόνια μου κάποτε να κάμουν στο χωρκό μας το σπίτι τους…Είναι το πιο αδικημένο χωρκό της Κύπρου…Δεν πρέπει όμως να το εγκαταλείψουμε…Οι νέοι μας να το αγαπήσουν γιατί είναι δικόν τους…``
Μέσα από αυτό το μήνυμα διαβάσαμε την αγωνία και την λαχτάρα των παλαιότερων για την σχέση του αγαπημένου χωριού τους με τους νεότερους..
Εδουάρδος Χατζηχάννας… Τον διακρίναμε να είναι στα αρχικά στάδια της ``επίσκεψης`` μας χαλαρός και ψύχραιμος προσπαθώντας ο ίδιος να διαβάσει τις σκέψεις των συγχωριανών του παρά να επικεντρωθεί στον προσανατολισμό του με τον χώρο…Στην εξέλιξη των δηλώσεων του αντιληφθήκαμε το γιατί…
`` Αισθάνομαι ικανοποίηση και δυνατή συγκίνηση για την πρόσβαση μας στον παλιό Ναό της Αγίας Μαρίνας για πρώτη φορά μετά από 39 χρόνια. Σε αυτό τον ιερό χώρο βαπτίστηκα Χριστιανός… Αυτή η αναφορά μας έκανε να κοιτάξουμε τις εκατοντάδες των Μαρινιωτών και να αναλογιστούμε πόσοι και πόσοι πήραν την ευλογία του βαπτίσματος σε αυτή την πανέμορφη Εκκλησία.. Διάβασε πιθανώς την σκέψη μας γιατί συνέχισε αναφερόμενος σε αυτούς τους πονεμένους ανθρώπους…
Πέραν των 800 Μαρινιωτών δάκρυσαν… άλλοι από χαρά και άλλοι από συγκίνηση…Οι περισσότεροι είμαι σίγουρος πως δάκρυσαν για την τεράστια αδικία που έγινε εις βάρος τους, με το να τους πάρουν αλλά και με το να συνεχίσουν να τους στερούν το αγαπημένο χωριό τους, την Αγία Μαρίνα…Αυτών, που τίποτε και κανέναν δεν έβλαψαν, ούτε έφταιξαν ποτέ σε τίποτε… Αυτό είναι το παράπονο το οποίο μετατρέπεται σε ασήκωτο βάρος στη καρδιά γιατί όχι μόνο τους το πήραν, όχι μόνο τους το στέρησαν, αλλά και το εξαφάνισαν… Εδώ είναι η κατάρρευση, εδώ είναι το λύγισμα… Κι εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση, δεν συγκρατήθηκα και δάκρυσα παρ`όλο που συχνά και…κρυφά επισκεπτόμουν την Αγία Μαρίνα…Πώς κάποιος να αντέξει όταν βλέπεις γέρους και γριούλες με μπαστούνια που αναγκαστικά έφυγαν νέοι και νέες να επιστρέφουν μόνο για δύο ώρες, να προσπαθούν να περπατήσουν με δυσκολία στα μισοχαλασμένα δρομάκια , να προσπαθούν με αγωνία να αναγνωρίσουν σημεία που απέμειναν και με ένα βλέμμα απογοήτευσης να προσπαθούν να δουν ή να εντοπίσουν έστω, ένα σημάδι που να τους καθοδηγεί που ακριβώς βρισκόταν το σπίτι τους…
Κοντοστάθηκε λίγο σαν να ήθελε να πνίξει το μεγάλο αυτό παράπονο… και κατέληξε…
Είναι ασύλληπτο από τον ανθρώπινο νου αυτό που ζούμε σήμερα…
Τουλάχιστο ας μαθαίνουμε από τα λάθη μας και όχι μόνο να μην τα επαναλαμβάνουμε αλλά και να τα διορθώνουμε…``
Και είμαστε σίγουροι πως οι τελευταίες του λέξεις δεν απευθύνονταν προς τους καταποντισμένους και αδικημένους Μαρινιώτες….
Φίλες και Φίλοι Μαρινιώτισσες και Μαρινιώτες
Δεν νομίζω να χρειάζονται περαιτέρω σχόλια από την Ιστοσελίδα μας…Τα μηνύματα και τα διδάγματα είναι ξεκάθαρα. Δεν συμπεριλάβαμε νέους στο ρεπορτάζ αυτό γιατί θέλουμε οι αυριανοί διεκδικητές και προασπιστές τω δικαίων του Χωριού μας να είναι απλά οι αναγνώστες των δηλώσεων των παλαιοτέρων , για να γεμίσουν την καρδιά τους με την λεβέντικη Μαρινιώτικη δύναμη και αντοχή που μεταφέρεται από γενεές σε γενεές…
Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ….
Για το webteamAyiamarina.com και Κέδρο Αγ. Μαρίνας
Γιαννάκης Λακκοτρύπης / Μιχάλης Πουλλής
19/07/2013
