ΕΙΝΑΙ ΧΡΕΟΣ! και όχι παράκληση
Η αναστήλωση και διάσωση της Ιεράς Μονής Προφήτη Ηλία Μαρωνιτών δεν είναι παράκληση, ΕΙΝΑΙ ΧΡΕΟΣ!
Δεν υπάρχει λαός χωρίς πολιτισμό, χωρίς πολιτιστική ταυτότητα, παράδοση και κληρονομιά. Είτε πρόκειται για αγαθά-τοπία, κτίρια, μνημεία, αντικείμενα, είτε πρόκειται για έθιμα, γλώσσα, μουσική, θρησκεία, όλα μαζί αποτελούν εκφράσεις πολιτιστικής μνήμης. Ο πολιτιστικός αυτός πλούτος αποτελεί την κληρονομιά κάθε λαού, κάθε έθνους, κάθε κοινότητας που μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά, ένα σύνολο που βοηθά τους ανθρώπους να συνδέσουν το παρόν με το παρελθόν τους ως μια ζωτικής σημασίας λειτουργία (Λένος, 2003, σελ 1).
Οι διεθνείς συμβάσεις
Η Σύμβαση του Παρισιού της 17.11.1970 σχετικά με «τα ληπτέα μέτρα για την απαγόρευσιν και παρεμπόδισιν της παρανόμου εισαγωγής, εξαγωγής και μεταβιβάσεως της κυριότητος των πολιτιστικών αγαθών» (ν. 1103/80) κυρώθηκε πρώτη. Η σύμβαση αυτή υπογράφηκε στα πλαίσια της Γενικής Διασκέψεως της Οργάνωσης των Ηνωμένων Εθνών για την Εκπαίδευση, την Επιστήμη και τη Μόρφωση (UNESCO).
Η τελευταία φωτογραφία της ιερέας Μονής Προφήτη Ηλία πριν την εισβολή. ήταν η τελευταία εορτή του προφήτη Ηλία το 1973.
(Την φωτογραφία τράβηξε ο τότε ιεροσπουδαστής μοναχός και νυν πατήρ Ιωσήφ Λακκοτρύπης Μιχαηλίδης)
Στη συνέχεια, το Φεβρουάριο του 1981, κυρώθηκαν κατά σειρά:
1. Η Διεθνής Σύμβαση της Χάγης της 14/5/1954 «περί προστασίας των πολιτιστικών αγαθών εν περιπτώσει ενόπλου συρράξεως μετά του Κανονισμού εκτελέσεως αυτής, του Πρωτοκόλλου και των υπ’ αρ. Ι, II και III αποφάσεων της Διασκέψεως» (ν. 1114/81 . Και η σύμβαση αυτή υπογράφηκε στα πλαίσια της UNESCO, σύμφωνα με τις αρχές που αφορούν την προστασία των πολιτιστικών αγαθών σε περίπτωση ένοπλης σύρραξης, οι οποίες είχαν αρχικά θεσπισθεί με τις συμβάσεις της Χάγης του 1899 και 1907 και το Σύμφωνο της Ουάσιγκτον του 1935 .
2. Η Διεθνής Σύμβαση του Παρισιού της 23/11/72 για την Προστασία της Παγκοσμίου Πολιτιστικής και Φυσικής Κληρονομιάς (ν. 1126/81), που έγινε και αυτή στο πλαίσιο της UNESCO.
3. Η Διεθνής Σύμβαση του Λονδίνου της 6/5/69 για την προστασία της Αρχαιολογικής Κληρονομιάς, στο πλαίσιο του Συμβουλίου της Ευρώπης (ν. 1127/81)
4. Η Σύμβαση για την προστασία της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της Ευρώπης (Γρανάδα 1985) (ν. 2039/1992)Όπως φαίνεται από τα προοίμια των διεθνών αυτών συμβάσεων, βασικός σκοπός όλων είναι η διάδοση και εδραίωση της ιδεολογίας, σύμφωνα με την οποία η προστασία, η διατήρηση, η ανταλλαγή, ο σεβασμός του κάθε κράτους για τα πολιτιστικά αγαθά αποτελούν βασικό στοιχείο του πολιτισμού και της πνευματικής καλλιέργειας των λαών όλου του κόσμου .
Στις συμβάσεις αυτές θεωρείται δεδομένη μία διεθνής ιδεολογία, μία συλλογική ηθική και μία υποχρέωση σεβασμού της πολιτιστικής κληρονομιάς των άλλων εθνών , φυλών ή κοινοτήτων που εκφράζεται μέσα από ηθικές αρχές διεθνώς αναγνωρισμένες. θεωρείται ακόμα δεδομένος ο κίνδυνος που υφίστανται τα πολιτιστικά αγαθά για διαφόρους λόγους και η ανάγκη να αναλάβει την προστασία τους και η διεθνής κοινότητα.
Κύριοι πρωταγωνιστές της διεθνούς αυτής ευαισθητοποίησης μέχρι σήμερα υπήρξαν, όπως είδαμε, η UNESCO και το Συμβούλιο της Ευρώπης. Το Συμβούλιο της Ευρώπης μάλιστα προχώρησε σε μία Ευρωπαϊκή Πολιτιστική Διακήρυξη, στο Βερολίνο στις 23-5/5/1984.
Πατήρ Ιωσήφ Λακκοτρύπης Μιχαηλίδης.
{flike}{/flike}